Het vergeten hoofdstuk van het Ruinerwold-verhaal
In 2019 werd Nederland opgeschrikt door het ontdekken van een verborgen gezin in Ruinerwold. Jarenlang leefden de kinderen afgesloten van de buitenwereld – op drie na. Eén van hen was Edino van Dorsten. Voor de buitenwereld leidde hij ogenschijnlijk een normaal leven: hij ging elke dag naar school, had contact met leeftijdsgenoten en leek een ‘gewone’ jeugd te hebben. Maar thuis maakte hij deel uit van een gesloten systeem vol indoctrinatie, controle en angst.

Edino leefde 27 jaar met een groot familiegeheim. Thuis woonde hij met zijn ouders, zes broertjes en zusjes – over wie niemand iets mocht weten. Zijn vader zag zichzelf als ‘De Messias’ en bereidde zijn kinderen voor op een goddelijke missie. Fysieke én mentale straffen waren aan de orde van de dag, vooral wanneer Edino ‘slechte invloeden’ van school mee naar huis bracht.
Wanneer zijn moeder ziek wordt, vervaagt de grens tussen waarheid en waanzin. Jaren later weet Edino te ontsnappen. Angstvallig bewaart hij zijn geheim… tot er op een dag twee agenten op de stoep staan.

Een vergeten perspectief
Veel is geschreven en gezegd over het Ruinerwold-gezin, maar Edino vertelt een deel van het verhaal dat tot nu toe nauwelijks gehoord is. Zoals zijn broer Israël zegt: “Vijf jaar geleden sprak ik mijn broer voor het eerst in veertien jaar. Wij hebben letterlijk en figuurlijk aan twee verschillende kanten van ons gezin geleefd. Zijn boek is het ontbrekende puzzelstukje van ons familieverhaal.”

Tijdens deze lezing vertelt Edino over zijn boek Mijn naam is Edino – een indringend verhaal over opgroeien in twee werkelijkheden, over zien maar niet gezien worden, over trauma’s die zich herhalen, én over veerkracht.
Een avond die raakt, confronteert en inzicht geeft in hoe zoiets kan gebeuren in onze samenleving – terwijl de maatschappij toekeek en niet ingreep.