Na het verbod op pesticiden als DDT aan het begin van de jaren '70 schoot het aantal haviken in Nederland omhoog. De bossen op zandgronden, vaak aangeplant kort voor de Tweede Wereldoorlog, waren oud genoeg om in te broeden en het voedselaanbod in de vorm van konijnen en vogels leek onuitputtelijk.

Toen ook allerlei kleine bosjes in het agrarische landschap werden gekoloniseerd, keerden met name jagers zich tegen roofvogels in het algemeen en de havik in het bijzonder. Dit leverde een golf van vergiftigingen en doorgeschoten nesten op, maar zelfs deze verliezen hadden nauwelijks effect op de populatie. De roofvogelvervolging zwakte in de jaren '90 snel af dankzij actievoerders en het uitsterven van een generatie fanatieke jachtopzichters.

Je zou denken dat niets meer het succes van de havik in de weg zou staan, maar dat bleek niet het geval. De huidige stand in Drenthe bedraagt nog maar een derde van de piek in de jaren '90. Hoe komt dat? Met behulp van 40 jaar onderzoek aan Drentse haviken gaat Willem van Manen proberen dit mysterie te ontrafelen.